رهیافت جنوب/به قلم روح الله قابضی کنشگر اجتماعی : ، هفته گذشته انتشار خبر مبتلا شدن تعدادی از اهالی روستای چنار محمودی از توابع شهرستان لردگان استان چهار و محال و بختیاری به نوعی ویروس خطرناک موجی از نگرانی در میان عموم مردم ایران به خصوص زاگرس نشینان که از عمق محرومیت و بدبختی و واقعیت های زندگی در این مناطق مطلع هستند،ایجاد نمود.موضوعی که بسیار ناراحت کننده و نگران کننده بود.در این رابطه در فضای مجازی و در رسانه ملی و برخی مراجع رسمی کشور مطالب مختلفی رد وبدل شد .معتقدم عموم مردم باید نسبت به این موضوع حساس باشند و از این مردم مظلوم دفاع کنند.به خصوص افرادی که از نزدیک درد این مردم را میدانند. وظیفه داریم به هر طریق ممکن ولو نوشتن چنین متنی در فضای مجازی به گونه ای ادای دین کنیم. با لحاظ نمودن همه موارد مطرح شده ،چند نکته را خدمت خوانندگان عزیز تقدیم میدارد. اولین موضوع اینکه این داستان یادآور این موضوع است که گفته می شود هر چه سنگه مال پای لنگه. وقتی پشت سر هم برای فرد یا افرادی بد بیاری اتفاق بیفتد این جمله کاربرد پیدا می کند.

 
درست است که بعضی اتفاقات در مسیر زندگی انسانها تقدیر الهی است و نمی توان در کار خداوند متعال دخالت کرد اما انسان هم به خاطر بهره مندی از قوه عقل و فهم میتواند به گونه ای عمل کنند که برخی تبعات منفی را به حد اقل برسانند. قاعده دفع ضرر محتمل، از قواعد عقلی است که مضمون آن حکم عقل به دفع ضرر محتمل و یا مظنون است. بنابراین، اگر انسان درباره چیزی احتمال ضرر بدهد، از نظر عقل، دفع آن ضرر محتمل واجب است. در چند سال اخیر حوادث مختلفی در کشور اتفاق افتاده است که عموما در مناطق محروم بوده است حوادثی مثل زلزله کرمانشاه ،سیل لرستان و خوزستان ،آتش سوزی در برخی مدارس چهار محال و بختیاری و کردستان ،خودکشی های متعدد و اخیرا هم ویروسی شدن اهالی روستای چنار محمودی در لردگان.حوادثی که هر کدام ضایعه ای جبران ناپذیر به همراه داشته است.به طور خودکار این سوال پیش می اید چرا فقط برای این مناطق.علی ایحال همیشه این علامت سوال وجود دارد.

این قبیل حوادث یک بار دیگر توسعه نامتوازن و تبعات ناگوار آن از قبیل فقر و تبعیض و بی عدالتی در مناطق مختلف کشور را به مسئولان ارشد یادآور می شود و هر کدام به مثابه زنگ خطری برای مسئولان کشور است که به این موضوع توجه بیشتری داشته باشند. مردم محروم این مناطق که با همه نداری و فقر و بدبختی کنار آمده اند و با مشقت روزگار میگذرانند انصاف نیست که تبعات چنین موضوعات و برخی بی تدبیریها هم بر آنها تحمیل شود.این اتفاق هر علتی که داشته باشد ظلم مضاعف در حق مردم محروم این مناطق است که لازم است به دقت مورد بررسی و واکاوی قرار گیرد.هر علتی برای این اتفاق متصور باشیم حتی آنچه که بعضا وزارت بهداشت گفته است باز هم علت اصلی آن عدم توجه حاکمیت به توسعه مناطق محروم و گسترش فقر و بیکاری جوانان و روی آوردن به مشاغل کاذب و در نهایت آسیب های اجتماعی و اعتیاد جوانان این مناطق است.مضافا اینکه در برخورد با چنین پدیده هایی نیز تبعیض آمیز برخورد می شود ایا اگر در یک منطقه برخوردار یا در گوشه ای از تهران این اتفاق می افتاد باز هم همین گونه رفتار می شد

 
موضوع مهمی که به مسئولان ارشد کشور بر میگردد این است که آنچه در روستای چنار محمودی اتفاق افتاده قابل کتمان نیست.ارجاع دادن موضوع به بیگانگان و یا برخی افراد معاند مشکلی را حل نکرده و رافع مسئولیت مسئولان امر نیست.آنچه در شبکه های مجازی و رسانه ملی نشان داده شد اعتراض و خشم مردم از این اتفاق بوده است.در کشور ما با توجه به ساختار نظام سیاسی کشور همواره در مناطق مختلف کشور وقتی عموم مردم هر منطقه با تصمیمی مخالف بوده و یا نسبت به موضوعی اعتراض دارند مرسوم است که به صورت تجمع آرام در مقابل ادارات دولتی از قبیل فرمانداریها مراتب اعتراض خود را به گوش مقامات می رسانند . این موضوع اختصاص به لردگان و تجمع مردم چنار محمودی هم ندارد .در این مورد خاص باید به مردم حق داد که عصبانی باشند .دیدن برخی صحنه ها و مردمی که در معرض این ویروس قرار گرفته اند قلب هر بیننده ای را به در می آورد .کودک چند ساله چه گناهی مرتب شده است که باید به چنین ویروسی آلوده باشد.البته این موضوع را باید در نظر داشت که همیشه هستند افراد معاند و ضد نظام که در چنین مواقعی سعی دارند از آب گل آلود ماهی بگیرند کما اینکه در حوادث گذشته مثل سیل و زلزله ، برخی از این افراد با ماموریت گرفتن مصاحبه و تهیه کلیپ های تبلیغاتی برای شبکه های مخالف نظام در این مناطق حضور یافته بودند. این قبیل موارد طبیعی است اما رافع مسئولیت مقامات مسئول کشور در خصوص این اتفاق ناگوار نیست.وظیفه نیروهای امنیتی است که این افراد را شناسائی و با آنها برخورد کنند.متاسفانه مسئولان وزارت بهداشت هم در رابطه با این موضوع تدبیر لازم را به خرج ندادند و با صدور برخی اطلاعیه ها بر خشم مردم افزودند در حالی که در چنین شرایطی که مردم به خصوص مردم مناطق محروم و دارای بافت قومی و قبیله ای نسبت به موضوعی اعتراض داشته و خشمگین هستند باید با تدبیر و ملاحظه جمیع جهات با آنها رفتار گردد.باید به هر طریق ممکن با روشهای مسالمت امیز در جهت آرام کردن فضا گام برداشت.این کار نه تنها چیزی از اقتدار نظام نمی کاهد بلکه به استحکام بیشتر رابطه دولت – ملت و افزایش اعتماد عمومی منجر می شود.در این جا بد نیست در خصوص اتفاقی که چند سال پیش در رسانه ملی در خصوص توهین به ایل بزرگ بختیاری در یکی از سریال های تلوزیونی اتفاق افتاد مطلبی را بیان نمایم. وقتی مردم بختیاری به خصوص شهر مسجد سلیمان نسبت به این موضوع معترض بوده و واکنش تندی نشان دادند جناب آقای ضرغامی رئیس وقت صدا سیما با توجه به اینکه خود نیز خورستانی بود و با فرهنگ مردم منطقه به خوبی آشنا بود با تدبیر خاص به این موضع فیصله دادند به این ترتیب که به تنهایی و به صورت سرزده و با پوشیدن لباس محلی بختیاری عازم مسجد سلیمان شد و بدون هیچ گونه محاظ و تشریفات رسمی در یکی از مساجد شهر با مردم دیدار کرد و از آنها عذر خواهی کرد و اجازه داد مردم با خیال راحت هر چه انتقاد دارند مطرح کنند و همانجا موضوع فیصله پیدا کرد و مختومه شد. یا در موارد دیگری که با استفاده از بزرگان و متنفذین محلی نسبت به برخی تنش ها و اعتراضات خاتمه داده شده اشت.در این خصوص هم باید مسئولان امر با تدبیری بیشتری با موضوع برخورد میکردند. .برخورد امنیتی با چنین موضوعاتی اگر نیاز هم باشد به هیچ عنوان نباید اولویت اول باشد .نکته مهم اینکه چنانچه علت شیوع این ویروس به سرنگهای آلوده برمیگردد گناهی است نابخشودنی که لازم است تمامی زاگرس نشیینان به خصوص نمایندگان مردم این مناطق در مجلس نسبت به این موضوع واکنش مناسب نشان داده و از ابزارهای نظارتی خود استفاده کنند.چرا که در صورت صحت این اتفاق ناگوار در انتظار دیگر نواحی محروم کشور نیز هست .انتشار چند پیام اینستاگرامی رافع مسئولیت نمایندگان محترم و یا سایر مقامات مسئول اعم از زاگرس نشین و یا غیره نیست.هر گونه مصلحت اندیشی باید کنار گذاشته شود چرا که مصلحتی بالاتر از جان مردم نیست .این موضوع با سلامت مردم مرتبط است .نباید طبق معمول صرفا با انجام یک ماموریت وتهیه گزارش ویژه مختومه شود.باید با جدیت پیگیری ، ریشه کن و تبعات آن به حداقل رسیده و با خاطیان به شدت برخورد گردد.در خاتمه باید به مردم منطقه هم این موضع را گوشزد کرد که گرچه عصبانی و خشمگین هستند که حق هم دارند اما در چنین مواردی باید خویشتن دار بوده و به اموال عمومی که متعلق به خود آنهاست خسارتی وارد نکنند.چون در این صورت خود متضرضر می گردند