رضا دهدار در گفت‌وگو با «پایگاه خبری رهیافت جنوب» در خصوص کسب یک مدال طلا و یک نقره در جهانی کلمبیا، اظهار کرد: هیچ کس فکر نمی‌کرد که من در کلمبیا مدال بگیرم اما خدا را شکر توانستم به این مهم دست پیدا کنم، البته اگر کسی هم فکر می‌کرد که من به مدال برسم به ذهن هیچ کسی خطور نمی‌کرد که در یک ضرب به مدال طلا برسم.

وی ادامه داد: خدا را شکر می‌کنم که توانستم در دسته ۱۰۲ کیلوگرم که یک دسته المپیکی است به مدال برسم؛ در یک ضرب وزنه بسیار خوبی زدم و انتظار ثبت ۱۷۷ کیلوگرم را داشتم اما فکر نمی‌کردم چنین وزنه‌ای طلا شود و پیش از این احساس می‌کردم شاید وزنه ۱۷۷ کیلوگرمی مدال نقره یا برنز شود.

این وزنه‌بردار خوزستانی گفت: در دو ضرب نیز می‌توانستم بهتر کار کنم و وزنه‌ای بهتر از ۲۱۳ کیلوگرم بزنم و انتظارم از خودم بیشتر بود اما حتماً در مسابقات آینده جبران خواهم کرد. مسابقات کلمبیا اولین مسابقات گرینشی المپیک بود و واقعاً سطح بالایی داشت و تمام ابرقدرت‌های دنیا آمده بودند، به ویژه در دسته ۱۰۲ کیلوگرم که یک دسته المپیکی است سطح آن بسیار بالا بود. خدا را شکر می‌کنم که به مدال مجموع رسیدم و با کسب سهمیه المپیک، وارد رنکینگ المپیک پاریس شوم. 

وی با تاکید بر این که هیچ کسی فکر نمی‌کرد من مدال کسب کنم اما واقعاً برای چنین روزی و چنین مدال‌هایی تمرین کرده بودم، ادامه داد: از خودم انتظار کسب مدال را داشتم و باید در همین جا از مجموعه فدراسیون به ویژه آقای سجاد انوشیروانی سرپرست فدراسیون تشکر ویژه داشته باشم. در مدت کمی که در فدراسیون مشغول به فعالیت است علی‌رغم شرایط اقتصادی و نبود بودجه، بسیار حمایت داشت تا تیم به مسابقات کلمبیا اعزام شود. این مسابقات برای ما خیلی مهم بود و فکر ‌می‌کنم هزینه اعزام ما به اندازه بودجه یک سال فدراسیون وزنه‌برداری شد. به هر حال اعزام تیم به آمریکای جنوبی بسیار سخت است و حتی شنیده‌ام که از وزارت ورزش نیز به فدراسیون گفته بودند که تیمی اعزام نکنید و مسابقات دیگری را جایگزین کنید چون هزینه سفر بسیار بالا است. به هر حال از حمایت‌های آقای شیروانی تشکر می‌کنم و امیدوارم در ادامه راه نیز موفق باشد.

دهدار گفت: من هم تمام تلاشم را می‌کنم که در قهرمانی آسیا که اردیبهشت‌ماه ۱۴۰۲ در کره جنوبی برگزار می‌شود و همچنین مهم‌تر از آن در بازی‌های آسیایی نتیجه بهتری کسب کنم و رکورد مجموعم بیشتر از ۳۹۰ کیلوگرم شود. 

وی با بیان اینکه من از یک راه خیلی دور و یک شهر کوچک به اسم رامهرمز در کلمبیا موفق به مدال‌آوری شدم، گفت: شهر ما هیچ امکاناتی ندارد اما خطاب به جوانانی که در ورزش و راه و مسیر زندگی‌شان ناامید و دلسرد می‌شوند می‌خواهم بگویم من بدون هیچ امکاناتی به این سطح رسیده‌ام و بابت آن خدا را شکر می‌کنم؛ کسی فکر نمی‌کرد یک روز ورزشکاری از رامهرمز به مدال جهانی برسد اما این اتفاق رقم خورد و می‌خواهم بگویم اگر بخواهیم می‌شود و مهم این است که فقط تلاش کنیم و مهم نیست کجای این دنیا هستیم و با چه امکاناتی تمرین می‌کنیم. رامهرمز استعدادهای فراوانی در رشته‌های مختلف دارد و من دوست دارم، حداقل امیدی برای نوجوانان و جوانان ایرانی به ویژه رامهرمزی‌ها باشم. دوست دارم امیدی برای جوانانی باشم تا در ادامه این مسیر دلسرد نشوند و بتوانند یک روز به موفقیت برسند.