به گزارش پایگاه خبری رهیافت جنوب، در پی خودکشی های مداوم ظرف مدت چند ماه گذشته در منطقه دیشموک، یکی از مخاطبین سایت خبری یادداشتی با این مضمون فرستاد که متن آن به شرح ذیل است:

ذبیح الله ابرکار/ کارشناس ارشد روان شناسی 

دیشموک و بحران خودکشی مداوم 

گویی ندایی و امیدی برای این سرزمین نیست، هجمه های بدبختی فلاکت شبه جنگ برای آب و خاک من رقص و آواز می خواند.

مردمانم سوی هیچ سو، آوره ترین در ناامیدی هستند و برای معناجویی و زندگی دست و پنجه نرم می کنند، گویی در این زمانه مرگ ردپای خود را قرار نیست از گلوی خاک مظلومم بردارد.

هر از گاهی خبری شوم وحشت برانگیز اذهان و قلوب مردمی را به لرزه می اندازد، خبر شوم خودکشی که سالیان درازیست جان عزیزترین جوانان و نوجوانان این خاک رنج کشیده را می گیرد و اینک کجای جهان ایستاده اند نظاره گر این بازی چرکین وهم گونه هستند که دیشموک دردش را مرهمی نیست، دردی به عمق و انزوای محرومیت و مظلومیت.

هفته، روز، دیگر برای اینجا معنی و مفهوم ندارد، پشت سر هم جان های عزیزی سر به بالین می گذارند. وقتی که نگاه به آمایش سرزمینم می کنم می بینم چه چیزی و چه چرایی برای زندگی کردن داشته باشند؟؟!!! فقط باید لب فرو ببندم، سکوت کنیم که این آب و خاک هیچ چیزی و  دست آویزی برای این که زیست کنند، ندارند.

برای این بحران جلسه ها زده شد، توسط مسئولانی بی تخصص فقط برای رفع تکلیفی اداری و کاغذ بازی بدون اینکه کاری مفید و موثر انجام شده باشد، این پدیده شومی که مهمان تمام روستاهای این بخش شده است تا به حال هیچ گونه واکاوی و تجزیه و تحلیلی برای شناخت و بنیه و ریشه کنی این قضیه مهم، نشده است.

امروز به عنوان یک فرهنگی و یک روانشناس با تمام وجود مظلومیت سرزمینم را فریاد می زنم، از تمام مسئولان کشوری و استانی می خواهم که فریادرس سرزمین رنج کشیده ام باشند، سرزمینی که این پدیده رنجور با فرهنگ و شعور مردمان باصلابت گذر از رنج ها و بحران های تاریخ، هیچ گونه سنخیتی ندارد.

تمام امکانات لازم و مبرم  را برای این منطقه بحران زده گسیل دارید که بوی ویرانه های محرومیت و بدبختی شالوده تمام ماجراست.

به عنوان یک روانشناس از تمامی آنها می خواهم که با کادرهای مجرب روانشناسی ومشاوران، روان درمانان و توانبخشی، و مددکارهای اجتماعی فرستاده شود تا ریشه و عمق این مشکلات شناسایی و خشکانده شود و در برابر مشکلات روحی، روانی و آسیب شناسی تاب آوری ها در برابر این روان رنجوری ها و مشکلات، بتوانند بیمه شوند.

مشکلاتی که با یک یا دو جلسه رسمی توسط مسئولی که برای رفع تکلیف باشد، حل نخواهد شد و تمام نهادهای متولی  و درگیر قضیه باید پای کار بیایند و با همدلی تمام و‌ امکانات و تجهیزات لازم برای خشکاندن این قضیه و این رسم نابهنجار را ریشه کن کنند و با آموزش های درست و اصولی و کلاس های مهارت زندگی و موقتا دخالت در بحران کنند و این پیشبرد کارایی موقتی داشته باشد و بعد اصولی و منسجم برای این بلای لاعلاج مقابله کنند و تا برای خبرهای شوم دیگری نظاره گر نباشیم.

ما با صدای بی صدایی فریاد می زنیم دیشموک را دریابید دیشموک را دریابید.‌‌‌....