رهیافت جنوب؛ به قلم آیات صالح دیلمی؛ نمی دانم که چطور شروع شد ولی می دانم یک سالی هست که درگیر آن هستیم.

توی این یک سال تعداد بسیاری از عزیزان را دست داده ایم .
این گونه بود که فهمیدم دنیا چیزهای زیادی برای رو کردن دارد. تا یک سال پیش چه کسی فکرش را می کرد: بیماری می آید که جان میلیون‌ها نفر را خواهد گرفت؟ چه کسی فکرش را می کرد که بغل کردن عزیزان مان برایمان حرام بشود؟
هیچ کس فکرش را نمی‌کرد از دیدن همدیگر محروم بشویم اما می دانم بعد از قطع شدن زنجیره بیماری دلم می خواهد به اندازه تمام این یکسال عزیزانم را بغل کنم ، ببوسم و از دیدنشان لذت ببرم .تا همین یک سال پیش قدر مسافرت رفتن ، بیرون رفتن با خیال راحت و خرید کردن یا صحبت کردن با دوستانمان را از نزدیک نمی دانستیم. شاید فقط درحد گفتن ،می گفتیم ؛ باید قدر همدیگر را بدانیم اما مطمئنم در آینده نه چندان دور این فقط در حد حرف باقی نخواهد ماند . این را هم می‌دانم وقت بیشتری برای با هم بودن مان می گذاریم. با اشتیاق بیشتری پای حرف های همدیگر می نشینیم. باحوصله بیشتری برای همدیگر ،وقت می گذاریم.
شاید جالب باشد اما دانش آموز و دانشجو های بسیاری دلشان برای سر کلاس رفتن ، پشت میز و نیمکت نشستن ،تنگ شده است. قطعاً محصل های بسیاری قدر این را خواهند دانست.
نمی دانم درست است یا نه اما به نظرم یک جا خوانده بودم که هر چند سال یک بار بیماری جدیدی می آید و کل جهان را درگیر خودش می کند. با اینکه به درست و غلط بودنش مطمئن نیستم اما این را خوب می دانم که خداوند متعال هر بار به یک نحوی به ما یادآوری می کند که؛ ما در این دنیا هیچی نیستیم!
او به ما یادآوری می کند؛ فارغ از هر چیزی و هر قدرتی که به من عطا کرده ، می‌تواند با یک اتفاق کوچکی که با چشم مشاهده نمی شود جان ما را بگیرد.
می دانم در آینده انسان دیگر ادعایی نخواهد کرد. برای برتر بودنش نمی‌دانم ،شاید تمام این اتفاقات تنها یک حُسن داشته است و آن هم این بوده که؛ متوجه بشویم آینده به صورت عجیبی قابل پیش بینی نیست تا بخواهیم تمام عمرمان را صرف آینده بکنیم.
به ما یادآوری شد که در لحظه ،درست زندگی کنیم و قدر زندگی و عزیزان مان را بدانیم .کسی چه می داند قرار است چه اتفاقی بیافتد اما از خداوند متعال می خواهم که هر چه پیش آید ،خوش آید.